łaszą się wokół drutów jak koty. Oplotłyby nasze palce,
gdyby je trzymać nieruchomo w powietrzu.
Przypominają też zachłanne i spragnione pieszczot
kobiety. Zielone kiście – pukle włosów, suchy kwiat
i owoc – jeszcze wczoraj ukryty, lecz pęczniejący
niczym sen, który rozrasta się w tempie nocy.
Nasze myśli i ciała są równie pokraczne.
Powtarzają ten schemat z precyzją w braku umiaru.
Są zupełnie nagie, giętkie i potrzebują dużo wody
oraz światła słonecznego. Z chwilą, w której obejmą
biodra swoich kochanków, na ich skórze powstaną blizny
i wypukłości, z których wysączy się resztka lata.
