Kompozycja z otwartym oknem

Zresztą to nie był finał, to była uwertura. *

Słońce zlizało zimę z dachów. Nic więcej.

Mieliśmy parę gwoździ i drewno kruche niczym

czerstwy chleb. Tak mało nas było, choć każdy wieczór

zbierał czyjeś cienie z poszycia. Nie uwierzysz, tatku,

mijał rok, a modlitwy wciąż niosły zapach krochmalu.

O świcie sen-jaszczurka wpełzał pod kamienie;

ciążył na skroniach, niedośniony jeszcze.

Kiedy nadszedł maj, koła wrzynały się w błoto,

w żywą ranę. Dwie mile, droga u stóp miasta, twierdzy.

To w maju przyjechał stryj. Prosto z Davos. Wiecznie

z papierosem w ustach. Całował piersi Maliny i moje

włosy. Trzeciego dnia zwieźli fortepian, czarny jak śmierć,

mogiła matki po roztopach. Brzezina pęczniała w deszczu.

Nie wiem, co dalej. Baby mówią, że pogoda.

Mamy dwa krzyże i okno otwarte na oścież; powiało

od wschodu i mówią, wyschnie – gościniec, ściana,

grób. Jeszcze sny nie te. Ale kiedyś zelżeją.

* J. Iwaszkiewicz, Brzezina