Geometria niedoskonała

zbierając poziomki po rowach
przy stacji kolei wąskotorowej
pod skorupą kształtów zastygamy
w pionach i poziomach

ciśnienie wzrasta przerasta
domy kościoły rozpycha ulice

kiedy wymawiam twoje imię
w oknach pękają żyłki światła

Kręgi

czasem bywam, byle nie za często.
jesienią piach garnie się do butów, a my
jesteśmy zbyt śmiertelni by wracać.

deszcz jakby zwolnił. ta ulica, którą chodziłam
po gazety, po ciebie, po każdą zwykłość i niecodzienność:
wszędzie tylko kasztany i kasztany.

kiedy byłam dzieckiem, szukałam kasztanów
przy murku, między szkołą a domem.

dzisiaj łupiny leżą puste.

Próba autoportretu

nauczyłam się patrzeć nieufnie
przez siatkę skrzywień i załamań. teraz
uczę się tylko skraplać w pachwinach

i wszystkie ciała żywe, pulsujące
zamieniam w przeczenia

zastygła w kontrastach i perspektywach
nie umiem być bardziej niż widzę
wilgotnieję i wysycham. kończąc się

na palcach, pospiesznie łykam dym

Bezbolesna

pieszczę nagi dysonans
od kostek po pachwiny
tożsamość rozmieniam
na dotyk i słowo

Malowanie Polski

gdziekolwiek przyklękam. gdziekolwiek
rozszczepiam się w ciało przechodnia i w imię jego,
tam jest miękki umbrowy pejzaż.

wypełniam go prawie doskonale sztandarem chuścin,
krzywymi mokrych horyzontów. strzechą łatam dachy
a rumiankiem piach, którego kręgosłup pręży się
nad pszenicznymi żebrami.

kiedy wieczory przysychają do płócien, drzewa
o pomarszczonych palcach drapią niebo. sprzed chaty
stara wieszczka na łusce oleju odpada.

nie wywróży deszczu.