Credo, quia absurdum est *

Tamtego dnia byłam bardzo blisko. Na skraju łóżka zwinięta

w ślimaczą skorupę. Widziałaś mnie nagą, zapadającą się w próchno

i zapach parafiny, w gładki pokost naskórka. Stanowiłyśmy

niepodzielną całość, a może zlepek figur, kształtów wklęsłych

i wypukłych, układających się wzdłuż poziomic; kartografię pełną

szaleńczych urwisk i łagodnych, jasnych przejść między obrazami.

Przez tyle lat odnajdywałam nas i gubiłam, odtwarzając

słoneczne układy linii papilarnych, zmarszczek okalających jedną

jedyną myśl; którą dzisiaj wdycham razem z pyłem, z lipową

drzazgą wbijam pod paznokieć, zdrapuję ze ścian. Trwamy

w bezruchu, do spokojnego snu szykując się w łonie ziemi łupionej

przez barbarzyńców. Rzym upadł. Zawierzając niedorzeczności

nigdy już nie odkryję, nie wypowiem twoich imion, dziwactw

i chorób, których nie dostąpisz.

* łac. Wierzę, ponieważ to absurdalne