Grzęzawisko

Plamka na płótnie, przecinek w oddali. Słowa kurczą się

z pokolenia na pokolenie, pustą przestrzeń wypełniają portrety,

przyciężkie noce, kości lub mokre drewno trumienne.

Pięćdziesiąt lat z górą. Pójdziesz ze mną za wszelką cenę;

na chorobę, na wojnę, na przemiał. Oto jałowość. Ciepłe słone

jezioro, plusk, dryfujące włosy. Biały przecinek, na płótnie

plamka, co rozkwita, kiedy podchodzisz; pełna pozorów,

zwiewna i jasna, puch topolowy, okwiat wełnianki.

Przypomina ci matkę, więc sączysz jej sól jak mleko,

nie zamierzając wcale dorastać. I wiesz, że mógłbyś
być najtęższym konarem głównej linii rodu, wspierać się na ramionach,

w koronie kwiatu przekazywać życiodajne soki. Tymczasem

z trudem unosisz się na powierzchni, każdego roku

płodzisz jeden wiersz, ścierając pył z kamiennych kręgów.