Retrospekcja

Chcieliśmy nauczyć się anatomii nieba, z czarnych

trzewi wyjąć poranek. Cienie tuliły się do zmurszałego

drewna, wszeptując noc do bram. Obsiadaliśmy

wszystkie zbocza na wzór dzikim jabłoniom; za karę

ramiona wyrosły nam wokół głów, wypuściły liście

lepkie jak spocona skóra. Stare drzewa oddychały

w ciemności. Czuliśmy zapach iskier, które zatrzymały się

w tańcu, by zlizać mannę z naszych kolan.

Kiedy zasypiały, zbieraliśmy się do powrotu

rozprostowując nogi i kręgosłupy. Potem już tylko gruz

kruszał pod butami, skrzypiały belki stropowe. Błękitna

ściana stała bez podpory jak niemy świadek.

Dwieście lat temu ojciec strugał koziołki ze świerka,

matka czesała len. Przed śmiercią wetknęli pod dachówkę

sieci rybackie; tak, żeby nikt nie znalazł i nie zabrał

do innego domu. Teraz garną się do rąk bezpańskie

w oczekiwaniu na kolejny przypływ.