Czuwanie Tomasza

Tkwiłem w tobie po uszy; nie będąc wcale pewnym,

czy zdążyłaś pojąć cokolwiek, zapytać: skąd przybywasz

i dlaczego klęczysz nade mną? ze zdziwienia to?

ze strachu? Gdy tak milczałaś, moja Zuzanno, przez wiele lat

wydobywałem na światło wszystkie drobinki ciebie,

najdelikatniejsze organy opasłego cielska ziemi.

Niejeden kręcił nosem, a ja wpadałem jak w kleszcze,

zapamiętale, składając kości, paliczki rozsypane

nieśmiało na wysokości bioder. A teraz każesz myśleć, że

wszystko spełzło na niczym, że koniec albo kamień w wodę,

Zuzanno, kiedy mi rąbek sukni odejmujesz od ust;

wieczór nanizany na koniuszek języka, gdzie jedno

jedyne słowo: przepadło. I nikt nie wątpi, że na zawsze,

choć nie przestanę wwiercać się w grudy, odkrywać

wypustek, zimnych, powleczonych patyną wybrzuszeń.

Pamiętam: pełna i nieustanna, jak wstyd wynurzona

z pierwocin, jasnego zielnego matecznika; śniłaś.

Zlizano z twoich łydek ślady zarzewia, tuż przede mną

obrócono w proch ostatnie jędrne słowo: miłość.