Kozi róg (Marc Chagall)

Marc Chagall, Trzy świece (1940)

A kiedy urodzę syna, będzie miał po nas dłonie i usta –

szeptała, ulatując wysoko ponad dachy, ryneczki utkane

z pierza i potu. Maj rozrastał się niczym bieda po ulicach,

zasłaniał nagie kości, łodyżki zeszłorocznych traw.

Przycupnąwszy pod płotem, rozwarł ramiona. Rozpaliły się

sny na świeczniku, powietrze wezbrało, brzemienne w dźwięki.

Kochankowie patrzyli jak smyczek łechce struny, anielskie

kędziory, opływa gładkie kształty ud – w gęstwinie wilgotnej

ze wstydu, gdzie dotyk splata się z wonią kaliny i włosów.

Wodziły zmysły, gorąco biło po skroniach, gdy tak milczeli

zdjęci prosto z nieba, zatrzymani w pół kroku – pod miastem

ziemia była miękka i tak lekka, że aż strach.

I poczęli rozsypywać się cicho, na pamięć, każde w swoim

smutku. Teraz śpią. W zgniłych deszczułkach, pestkach,

płatkach. A najczęściej w kozim futrze, za lewym uchem –

urodziłam syna, spójrz, wyprawił nam piękny pogrzeb.