Stygmaty (Duda-Gracz)

Jerzy Duda-Gracz, Wiosna (1997)

Obdarzeni miłością, konturem – miękką kreską

pytamy: którędy na drugi brzeg? Tam ciała blakną

wolniej i wysuszone odpadają jak płaty farby.

Runęły mosty. Zastygając w jednym pokoju

okrywamy pledem nogi (przypominają dwa patyki

podbite pożółkłą podeszwą – pamiętasz? ta piszczel

wciąż straszy: zza stołu, psiej budy, wychodka).

Zetrzyjmy pot ze skroni, śmierć stanie się znośniejszą;

jej szorstkie futro pozostawi na rękach zapach łoju.

I znów przyjdzie wietrzny, brudny marzec,

a mężczyźni zasiądą na progach, patrosząc jagnięta;

ze strachu cuchnące mięso. Drogą spłyną mydliny

i krew; wartkie strumienie pomyj, z których

powstawać będziemy od nowa i układać się do snu

na poboczach, miękkich poduszkach mleczy.

Cicho, ciii. Podwórza zaniosły się kaszlem

popiołu. Oderwanie duszy od ciała nastąpiło zbyt

szybko; resztki materii przylgnęły do płotu,

by nie ugiąć się pod ciężarem własnych głów.