Na przekór pieśniom i światłu

przebudzili się nadzy, na podobieństwo nasze
niespokojni. Przywarli do ław, ścian bielonych wstydem;

lęgną się po cichu w spojeniach belek i fasetach.

O posłowie nieba, spójrzcie – gwiazdy mamy

prawie na dłoni. Nie obwieszczajcie tego, co przychodzi

na każde amen, na zdrowie i jak na lekarstwo.

Nie starzejemy się, tylko w piersiach kiełkują guzy

i garb nam na grzbiecie wyrasta. Bydlęta klękają,

ogień krzepnie niby krew na kopytkach, w ubojniach

lub u płotu. Mira, mira nuntiantur. Marzną koty,

śnieg oprósza futro, a tynk trzewiki niedzielne.

Chyba już całkiem odebrało nam mowę. Zastygł śluz,

mróz nozdrza zasklepił; na pamięć wracamy do ciasnych

zapiecków. O pyszna Cassiope, spójrz – gwiazdy

jak na dłoni, a tyle dłoni, że cała noc się pomieści.