Żółcienie

Lipiec wysycha i stygnie powoli. Leniwe pędy winogron

łaszą się wokół drutów jak koty. Oplotłyby nasze palce,

gdyby je trzymać nieruchomo w powietrzu.

Przypominają też zachłanne i spragnione pieszczot

kobiety. Zielone kiście – pukle włosów, suchy kwiat

i owoc – jeszcze wczoraj ukryty, lecz pęczniejący

niczym sen, który rozrasta się w tempie nocy.

Nasze myśli i ciała są równie pokraczne.

Powtarzają ten schemat z precyzją w braku umiaru.

Są zupełnie nagie, giętkie i potrzebują dużo wody

oraz światła słonecznego. Z chwilą, w której obejmą

biodra swoich kochanków, na ich skórze powstaną blizny

i wypukłości, z których wysączy się resztka lata.