Na zdrowie i urodzaj

Bij, gdzie popadnie. W świętym krwiobiegu powstały zakrzepy,

pachnące dymem kukły. Kalekie ścierwa rozkołysane niczym gniazda

jaskółek czy kołtuny ulepione z litanii, trocin i błota. Bij zatem, tnij

jak gdybyś patroszył kurę, choć nie mam pazurów ni czerwonych

oczu. Ja, zwykły trup dyndający przy kościelnej wieży, pękam

w szwach i przekleństwach. Na sąd prowadzon ku nadrzecznej

polanie, gdzie mnie będą rozbierać z grzechów i szat, aż w końcu

ulotnią się jakoby miesiące białe i pełne lodu – tego szkła

roztłuczonego na trzydzieści srebrników. Powracaj co wiosnę

z wilgoci, ze światła, pośród hałasu kołatek i dzwonów. Z prochu

wyłuskany. Niech biodra kobiety przyjmują cię zachłannie i lekko,

ciemiężycielu ty mój z kijem ustawionym na sztorc. Na amen.

Sztetl (szkic)

Bruno Schulz, Adela i Edzio

Adela stopy ma białe i miękkie, za każdym razem,

kiedy przymyka powieki, podskórnie wędrują szeregi

pluskiew. Podbródek trzyma uniesiony wysoko, gdzieś

w stronę balkonu – i tylko między rzęsami rozkwitają

frywolnie sny, a we włosach plącze się zapach maciejki.

Po drugiej stronie nie ma już nikogo; młody kaleka

dotarł do domu na czworakach. Na szybie pozostały

ślady palców i nosa – przypominają bukiet kwiatów,

niedokończone listy, takie tłuste, słone od potu.

Nadszedł świt, nad gankiem błyszczą dachy miasta.

Pokraczne kamieniczki, pomniki – smętne zjawy

z oczodołami zalepionymi miodem, plastrami słońca.

Cienie, drżące osiki pełzające po wzgórkach ulic.

Ostatnie błogosławieństwo wybrzmiewa skargą:

ledwie zawiśnie na ścianach przy wierzbinie lub czerwonych

jabłkach, a ciała obrastać będą w modlitwy i wystrzały –

krótkie pociągnięcia ołówka. W oczach zagnieżdżą się

odpryski szkła i farb. Senne mozaiki. Przywidzenia.