Zdziczałe bzy (ty noś za mnie, ja będę kwitnąć za ciebie)

Wspinasz się do okien jak podlotek. Zaplatasz warkocze,

rozsypane za progiem słońca – na ząbek czosnku, tymianek.

Zgrzytanie zębów i obracanie w proch. Kiedy sny donosisz,

pękate brzuchy grabów i osik, świńskie koryta, podkowy,

płód żywy w twojej histerii – wiecznie głodny, gorący

na języku odciętym jak pępowina. Wina nalej, ze skrzepów

palce i piąstki posklejasz. Z tej krwi rzewne piosnki, przywidzenia,

dwie piersi nabrzmiałe o świcie, rozkołysany biały sad.

Pod twoją opiekę – zaropiały kącik oka, ślina ciepła i obfita.

Powstań, madonno z podbrzuszem obolałym od skurczów.

Pokaż się, zlizawszy boleść jak chorobę z czółka.