Wiatr północny

Kadr z filmu Kronika wypadków miłosnych
w reżyserii Andrzeja Wajdy (1986)

A nie jesteś ciekaw, co tam w środku? Może stare plany, 

może skarb z całego życia, a może tylko skrwawiona siekiera? *

Tutaj rozmowy urywają się w pół słowa – posłusznie,

na gwizd lokomotywy, na ostatnią dziesiątkę różańca.

Stacyjka taka mizerna i cicha, aż echo idzie pod miasto.

Lecz gdybym tak pokochał i rychło umarł z miłości

przed białym dziewiczym ciałem, pełnym lęku jak pisklę

wyjęte z gniazda, to może policzki by się szybciej zapadły,

ustało nerwowe zaciskanie powiek. Nie czekałbym nawet

snów wdeptywanych w kocie łby milicyjnym butem

ani świeżego tytoniu, ani kobiet wiecznie nienasyconych

układających się w krajobrazy wieczorne, pagórkowate

gdzieś we mgle zawieszone nisko na kształt papierosowego

dymu – kłębowiska urojeń, które wchłaniają moje chore

zbolałe płuca. Zwariowałem, myślę cicho. Męczy mnie
spokojny dryf babiego lata. Dokładnie tyle nam trzeba 

popiołu i szkła rozsypanego po ulicach, byśmy zapłakali

oderwani od piersi, co pęcznieje w próchnie starodrzewu,

w rojstach postękujących leniwie niby czarcie gardło.

Bo ledwie trzewia piwnic zdążyły wykipieć krwią, obrosnąć

w tłustawe ropne wykwity. Nie było nas długo, może nawet

wcale nie istnieliśmy. A może zwyczajnie serce pękło.

* T. Konwicki, Kronika wypadków miłosnych