Z listów, których nie napisano

fot. Grzegorz Raczyński

Dzień jest czerwcowy o aromacie pleśni i malw.
Podłoga skrzypi rozkosznie, aż chce się posłuchać, zapalić,

popatrzeć jak dym ulatuje z okien i wpija się w kwiaty.

W sam raz na ból skroni – kurz i popiół, mysie odchody

i nafta. To całe sobotnie rozdrapywanie poddaszy

do bieli kości wystających pokracznie z szuflad i pieców –

kiedyś (kiedy ta planeta wędrowała wokół innego słońca)

opierały się o nie oddechy i piersi młodych żon.

Nie było nic, prócz odcisków bosych stóp na deskach

tych, które szoruje klęcząca matka, ulepiona z ciał antenatów,

nabożnych i kalekich, umierających codziennie od nowa

na suchoty, na nędzę i do cholery (by puścił mróz, a sen był głęboki).

Dawno temu, gdy Marianna malowała oczy i usta, zaś sny

śniła miękkie, wilgotne, na ścianie wyrósł grzyb. Mówili, módlcie się.

Że taki smród i próchno sypiące się spod stópki Dzieciątka,

zgnilizna niczym rozwiązłe podbrzusze. Że noce takie ciepłe

a tyle potu, koniaku i perfum, mówili, módlcie się.

I pod tym krzyżem pańskim, Marianna usiadła i skonała.