Powstanie świata u Witkacego

Stanisław Ignacy Witkiewicz, Stworzenie świata (1921-22)

Leżę tu całkiem naga, nie z żebra stworzona

lecz zwierzęcych skór. Mówią: jesteś tak krucha

i lekka, że ziemia będzie cię trawić do kolejnej

wiosny i ani dnia dłużej. Ten grzech, to przecież

nic, bez przyczyny się z nieba nie spada.

Jeszcze garniecie się do piersi, skowycząc.
Kapryśni, wciąż głodni. Co byście zrobili beze mnie,

gładkiej jak śmierć, pochylonej nad grobem,

żłóbkiem, kocim futrem lub miską pełną jagód?

Ja was wszystkich nakarmię, będę wodzić

na pokuszenie i na tęsknotę. Aż w końcu piekło

otworzy się pełne zębów i kości; ugrzęznę w nim

zielonooka i smukła, niby bezmleczna stara wilczyca

o sierści zmierzwionej od ciągłego ssania.

Przyjdziecie do mnie kalecy, o zaropiałych oczach,

żebym mogła zlizywać krew z waszych kolan, iskać

wszy, wygryzać strupy. Mam ciepły szorstki język;

ukołyszę was nim rozpadniecie się w proch, nim

zacznę przysychać do pościeli, martwa, cuchnąca.

A kiedy mój bóg zawoła: stań się! – powstanę.

I szybko spęcznieję, spełnię się, spękam. Nie z żebra

ulepiona, lecz spomiędzy kłów i gadzich łusek wyrosła,

uklęknę raz jeszcze: naga, karmiąca, odległa.