Pinus sylvestris L.

Chwycił mróz, pierwszy w tym roku, lepki, rozkojarzony.

Sarnie tropy przecinały ścieżkę białą od nocy i gładką.

Jeszcze parę kroków, syneczku – pamiętam szyszki, okółki

chorobliwie wiotkie, niby ręce kwitnące sińcami

w przegubach. Pędy gęstniały, rozszczepiały się dziko.

Upadłaś w poszycie, jeszcze jesienna, pachnąca chrustem,

do ust ci przymarzały piosneczki. Chwilę błyszczysz, potem

gaśniesz. Nie wierzyłem, kiedy szeptałaś w pościeli –

broń nas, od wszelkiego złego. Światło odbijało się rykoszetem

od drogi. Cała byłaś jasna, nieukończona, wyjęta ze snu

jak pacierz o świcie. Wracaliśmy do leśnej poręby, a może to ja

wracałem, miękko po śniegu, z igliwiem w butach.