Tomasza dziennik podróży

Jaskinia Chauveta, malowidła naskalne

Szóstego dnia dotarłem do jaskini. Ruch powietrza

we mchu, chłodny strumień na policzku otwierały drogę do

miejsca narodzin, spełnienia i kaźni. Podążyłem za stadem,

zupełnie zbity z tropu. Gdzieś pośród zawalisk

mijając się z własnym odbiciem; oddany kłom i pazurom

pod misterną konstrukcją żeber, w czeluści, do której

nie docierał żaden dzienny promyk ani głos, w pierścieniu

korytarza zaciśniętym wokół cieni tak mocno,

że zdawały się zlewać w jedno. Siódmego dnia określiłem

położenie względem Zuzanny i pozostałych ciał niebieskich.

Światło z wolna sączyło się przez skórę, biel pleców

pojawiających się i znikających sprzed moich oczu.

Jak kwarcyt rozkwitało na jej włosach; lwiej sierści,

szorstkiej, pełnej przebarwień. A potem w jednej chwili

obrazy nałożyły się na siebie i zgasły. Zrozumiałem, że

Zuzanna również utraci całą swoją głębię, kontur.

Jak spod kalki wyrośnie ze mnie, przemierzającego

wilgotne usta doliny Ardèche.