Odbicia

Ubywa nas, Alutko, więc zamknij drzwi.

Tyle marców schodziłyśmy w tym domu na pamięć,

aż kołyski powyrastały w progach. Zaokrągliły się

brzegi, kąciki i skraje – już nigdy nie krzykniesz,

uderzając łokciem o stół. Wyschniemy lada dzień,

niech tylko skóra przylgnie do kości, a języki do podniebień.

Podniebnych pościeli. Jak ścieli się ciało pośród rosy –

opowiesz mi, jak zmysły traci spięte klamerką;

czy tak właśnie spięte jesteśmy, przyklejone

do okien w noc, gdy cała okolica gaśnie niby świeczka?

A gdy za obraz wtykasz wierzbinę? Gdy biją pioruny,

stapiają łańcuch, leczą? Ubywa nas, Alutko,

lecz chyba już nic nie możemy zrobić. Ze wstydu i żalu

zapadamy się w ziemię, dachówka po dachówce.

Niedoczekane jak pokolenia, których nie stworzysz,

a które ja rozsieję we mchu i okruchach cementu,

by uwierzyły własnym oczom. Koniuszkiem palca

dotknę chorego miejsca na mapie, oznaczę rozstajne

drogi, mosty. Kuchenne światła tlące się w kałuży.